Een mooie zomerdag in onze tuin aan het water. een doodgewone doorde- weekse dag. Ik met de krant op schoot in de vroege ochtendzon, mijmerend over mijn vele herinneringen en mijn toekomstige plannen. Zeeland, paps en mams, mijn kinderen, mijn jongste zusje. Mijn gedachten sprongen van-hot-naar-her. Heel rustig en vredig. Even een momentje van opperste geluk.
Manlief aan het vissen en Fleur, onze negenjarige mini Jack Russell is toeschouwer. Nu ja, toeschouwer. Als de dobber ook maar even beweegt begint ze te piepen. Haar hele lijfje gaat trillen. Dan is ze geen toeschouwer meer, maar wordt ze de bewaker. ze draait zich om en kijkt het baasje aan met een blik van, kom op. Binnenhalen! Baasje gehoorzaamt Fleurtje en haalt vlug de hengel op. Dit is het vijfde visje al. Hij wil het visje pakken, maar die valt op de grond. Fleurtje is sneller dan het baasje en pakt heel voorzichtig het visje op. Ik denk, niet opeten Fleur. Willem is net als ik geschrokken. Maar dat is niet nodig. Met het visje in haar bek leunt ze op het lage hekje. Doet haar bekje wijd open en het visje valt in het water en zwemt weg.
Zo zie je maar weer dat ‘een goed voorbeeld, goed doet volgen’. Fleurtje had geleerd van de vele visjes die voorzichtig terug waren gegooid en het baasje wist niet eens dat ze daarvan had geleerd.
