‹ Terug

Opvoeden een Kunst?

 

“Oma, ben jij vroeger wel eens stout geweest?”

“Oh, jawel hoor,” zei ik.

“Wat deed je dan stout?”

“Ik jokte wel eens; luisterde niet naar de juf; zat in de klas veel te praten. Ik moest dan op de gang staan. Oh, en ik vocht wel eens met jongens en met meisjes. Maar waarom vraag je dat?”

“Nu oma, ik zou ook zo graag eens stout willen zijn en dan straf krijgen. Maar papa en mama worden nooit kwaad. Als ik de afwasbeurt heb en ik doe dit niet. Dan doen zij dat wel. Ook als ik de poes plaag, zeggen ze niet dat ik moet stoppen. De koektrommel mag ik helemaal leeg eten. Te laat thuiskomen wordt niets van gezegd. Jongens en meisjes in mijn klas vertellen dat ze weer straf hadden gekregen. Soms mochten ze niet naar de voetbaltraining of niet buiten spelen. Het is toch wel gek hé, dat ik nooit straf krijg? Soms zeggen ze tegen elkaar, als ik erbij zit: ‘Wat een kwajongen hé? Dat vind ik zo gek. Het is net of het ze niets kan schelen wat ik doe. Of ik niet besta!”

Ik schrok duidelijk van zijn woorden. Vaak had ik tegen mijn dochter en haar man gezegd, dat ze hun zoon niet zo moesten verwennen. Ze beweerden dan dat ze voor een vrije opvoeding waren. Zo dat hun zoon zich voor 100% kon ontwikkelen. Uit de woorden van mijn kleinzoon blijkt deze ‘vrije opvoeding’ averechts te werken.

“Ga je mee naar de keuken, dan praten we verder met een kopje thee of wil je liever warme chocolademelk?” Liever warme chocolademelk oma!”

Onderweg naar de keuken zag ik in een flits het gesprek met mijn dochter, die zo ongeveer de leeftijd had van mijn kleinzoon. Ze klaagde dat ik zo streng was. Dat ik veel standjes gaf en nooit eens zei dat ze iets goed had gedaan. Dat haar rapporten altijd goed waren en dat ze daar nooit een compliment voor kreeg. Dat ik haar meedeelde dat een goed rapport niet meer dan een staaltje van haar plicht was. Alles wat ze naar voren bracht was juist. Ik heb haar nooit verteld dat ze gelijk had. Wel werd ik wat milder.

Volgens mij was die totale vrijheid voor haar zoon een reactie op mijn manier van opvoeden. Ik was teveel doorgeslagen in strengheid, terwijl ik tegelijkertijd zo onzeker was. En mijn dochter is teveel de andere kant opgegaan.

Wat een dilemma, moest ik hierover met mijn kleinzoon praten of alleen met mijn dochter en haar man of misschien wel met mijn kleinzoon en dochter en schoonzoon samen. Ik nam de beslissing om dit punt verder met mijn kleinzoon te bespreken en zijn ouders wat later bij het gesprek te betrekken. Uiteindelijk was hij met zijn probleem bij mij gekomen. Heel dapper dat mannetje. “Lekker koekje bij de chocolademelk?” Gretig knikt hij van ja.

 

November 6, 2022
Marys Clarisse